Grzegorz Stec – ur. w 1955 roku w Krakowie, w 1981 ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych. Dyplom robił na Wydziale Grafiki u prof. Włodzimierza Kunza, malarstwo studiował u prof. Jana Świderskiego. Mieszka w Krakowie, jest członkiem ZPAP.
Miał ponad 60 poważnych wystaw indywidualnych. Wystawiał w liczących się galeriach sztuki w Polsce i za granicą (USA, Szwecja, Niemcy, Francja). W latach 1996-2002 był rezydentem The Society for Arts w Chicago, gdzie odbyły się m.in. trzy jego duże wystawy (w 1996, 1997 i 1998 roku). W latach 2007-2009 miał szereg wystaw w Nowym Jorku. Miał także indywidualne wystawy w polskich placówkach dyplomatycznych: w Konsulacie Generalnym Rzeczpospolitej Polskiej w Nowym Jorku (2008) oraz w Fundacji Kościuszkowskie w Nowym Jorku (2009), w Instytucie Polskim w Lipsku (In Licht und Schatten 2014), w berlińskiej Galerie Abakus przy współudziale Ambasady RP oraz Instytutu Polskiego w Berlinie (2015). Ostatnie polskie duże wystawy artysty odbyły się w Pałacu Sztuki w Krakowie (2012, 2015), Centrum Sztuki Współczesnej „Solvay” (2014), Centrum Kultury Żydowskiej na krakowskim Kazimierzu (2011, 2014) oraz w Galerii Sztuki Współczesnej Dagma Art w Katowicach (2015/2016).
W 2014 r. Grzegorz Stec przygotował scenografię oraz inscenizację spektaklu Antygona Sofoklesa (Teatr MIST). Obrazy artysty prezentowane były m. in. na plakacie VI Wielkanocnego Festiwalu Ludwika van Beethovena (2002). O twórczości artysty TVP nakręciła film Zadręcza mnie zapach czerni (1991, reż. Cezary Nowicki).
Grzegorz Stec jest również poetą, wydał dwa tomiki poetyckie: Nikt tu nie szuka odpowiedzi (1999) oraz Melencolia (2007).
Grzegorz Stec zajmuje osobne miejsce we współczesnej sztuce. Nazywany przez krytyków mistrzem światła i znakomitym kolorystą, jest także twórcą unikatowych czarnych obrazów olejnych. Reprezentuje typ sztuki wizyjnej, dramatycznej, emocjonalnie reagującej na doświadczenia współczesności, a zarazem mocno zakotwiczonej w polskiej i europejskiej tradycji malarskiej. Jego malarstwo można usytuować między abstrakcją i figuracją, i traktować jako oryginalny powrót do “duchowości” sztuki.
Obrazy Steca charakteryzuje bogactwo kompozycji, barw i struktur – od prostych form po gęste kompozycje ”horror vacui”, od czystej i wyrazistej kolorystyki, po prace monochromatyczne i wręcz czarno-białe. Artystę najbardziej interesuje tłum – skłębiona, zdeformowana masa, dręczona przez szaleństwa i traumy, oraz pojedyncza istota ludzka pokazana jako głowa-maska, będąca portretem stanu psychicznego.
| Grzegorz Stec wypracował własną technikę malarstwa olejnego, która w przypadku czarnych obrazów polega na osiąganiu technicznych efektów zbliżonych do mezzotinty, zaś w przypadku barwnych płócien na spontanicznym, intuicyjnym tworzeniu podczas pierwszych gorących sesji, a potem mozolnym i perfekcyjnym dopracowywaniu detali. Zwraca uwagę zwłaszcza umiejętność tworzenia efektów świetlnych, które nadają obrazom duchowy wymiar. |
Caryca, 2006, olej na płótnie, 100 x 140 cm
Przebudzenie, 1989, olej na płycie, 90 x 60 cm
Przemarsz jesieni, 2012, olej na płótnie, 100 x 100 cm
Szczyt bohaterów, 2011, olej, płótno, 80 x 100 cm
Wóz krzyku III, 2015, olej na płótnie, 100 x 140 cm